لبیک ...

حسین فریاد می زند :

« هل من ناصر ینصرنی »

و من در حالی که نمازم قضا شده است می گویم :

لبیک یا حسین ! لبیک ...

حسین نگاه می کند ، لبخندی می زند و به سمت دشمن تاخت می کند ...

و من باز می گویم :

لبیک یا حسین !

لبیک ...

حسین شمشیر می خورد ؛

من سر مادرم داد می زنم !

و می گویم :

لبیک یا حسین !

لبیک ...

حسین سنگ می خورد ...

من در مجلس غیبت می گویم :

لبیک یا حسین !

لبیک ...

حسین از اسب به زمین می افتد ...

عرش به لرزه در می آید ...

و من در پس نگاه های حرامم فریاد میزنم !

لبیک یا حسین !

لبیک ...

حسین رمق ندارد ...

باز فریاد می زند :

« هل من ناصر ینصرنی ؟ »

من محتاطانه دروغ می گویم !

و باز فریاد می زنم :

لبیک یا حسین !

لبیک ...

حسین سینه اش سنگین شده است ؛

کسی روی سینه است ...

حسین به من نگاه می کند و می گوید :

تنهایم یاریم کن ...

من گناه می کنم و باز فریاد می زنم :

لبیک ...

خورشید غروب کرده است ...

من لبخندی می زنم و می گویم :

« اللهم عجل لولیک الفرج » ...

به چشمان مهدی خیره می شوم و می گویم :

« دوستت دارم تنهایت نمی گدارم » ...

مهدی به محراب می رود ؛

و برای گناهان من طلب مغرفت می کند ...

مهدی تنهاست ...

حسین تنهاست ...

من این را میدانم !!!

اما ...